P. Krasnov
Pravda.info
--------------
As testemuñas non aparecen, o corpo do delito tampouco e, por se fora pouco, os entre 20 e 120 millóns de executados e/ou mortos de fame e esgotamento non deixaron outros tantos millóns de familiares que os lembren:
Para poder demostrar que o rei esta nu, non se precisa dun xastre profesional. Abonda con ter ollos e non ter medo a pensar, aínda que só sexa un chisco. Despois de ver cantas veces se reescribiu a historia, presumindo de alambicadas metodoloxías estatísticas, "capaces de demostrar" o que se queira, a xente xa non cre nada. Por iso non pretendo cansar ao lector con cálculos estatísticos, senón simplemente apelar ao uso do sentido común.
Cando se fala da represión que tivo lugar na época de Stalin, a propaganda antisoviética asegura o seguinte:
- Os fascistas aniquilaban a outros pobos, os comunistas ao seu.
- 20 millóns de mortos na guerra cos alemáns. Outros vinte na guerra contra o seu propio pobo.
- 40, 50, 60 e até 120 (!) millóns de persoas que pasaron polos campos.
- Practicamente todos os arrestados eran inocentes. Condenábanos por delitos como que unha nai arrincase 5 espigas de trigo para os seus fillos esfameados, ou que por coller do traballo un novelo de fío penabas 10 anos.
- Case todos os arrestados eran enviados a campos, onde traballaban na construción de canais ou na repoboación forestal. A maioría dos condenados morreu.
Cando se lle pregunta por que o pobo non se rebelou, se o estaban aniquilando, a resposta común é: "o pobo non o sabía". O feito de que o pobo non sospeitase o alcance das represións, é algo que pode confirmar non só toda a xente que viviu naqueles anos, senón numerosas fontes escritas. Neste sentido, paga a pena sinalar unha serie de cuestións de importancia, para as que non é que non exista unha explicación convincente, senón que non existe resposta algunha.
De onde tiran esa inverosímil cantidade de presos? 40 millóns de prisioneiros, equivale á poboación que sumaban entón Ucraína e Belorrús xuntas, a toda a poboación do Estado francés, ou a toda a poboación urbana da URSS daqueles anos. O arresto e deportación de miles de ingushes e chechenos foi sinalado polos historiadores como un acontecemento impresionante. Algo perfectamente comprensíbel. Como pode ser que o arresto e traslado dunha cantidade de xente infinitamente maior non conta con testemuñas?
Durante a famosa "evacuación cara ao leste", durante os anos 1941-42, 10 millóns de persoas foron trasladadas ao máis profundo da retagarda. Os evacuados vivían en escolas e campamentos. Onde fose. É algo que lembran os nosos vellos. Como non notar o paso de 40, 50 ou 60 millóns?
Case todas as testemuñas daqueles anos sinalan o traslado e o traballo na construción dos prisioneiros alemáns. Era imposíbel non velos. O pobo aínda lembra, por exemplo, que: "este camiño foi construído por prisioneiros alemáns". No territorio da URSS houbo cerca de tres millóns de prisioneiros de guerra. Resulta imposíbel non advertir a presenza dunha cantidade tan elevada de persoas. Por que non acontece outro tanto cun número presuntamente 10 ou 20 veces superior de "presos"? Só o feito do traslado e traballo nas obras dunha cantidade tan incríbel de persoas debeu conmocionar á poboación da URSS. É algo que se debeu transmitir de boca en boca durante ducias de anos. Existiu algo disto? NON. Como transportar a zonas tan afastadas, con ausencia total de camiños, a esa enorme cantidade de xente?, e que medio de transporte, dos que dispoñían naqueles anos, deberon utilizar? A construción a gran escala de estradas en Siberia e no norte comezou moito tempo despois. O traslado de enormes masas humanas de varios millóns pola taiga e sen camiños é algo absolutamente irreal. Non hai posibilidade algunha de abastecer de provisión a tanta xente durante un camiño de varios días. E onde se situaba aos presos? Suponse que en barracóns. Imaxino que non se construirían rañaceos para presos. Porén, un barracón por moi grande que sexa non pode albergar máis xente que un bloque de cinco pisos. Por algo se constrúen casas de varios pisos. Despois, para recibir a 40 millóns de presos, suponse que deberon construír 10 cidades do tamaño que tiña entón Moscova. Inevitabelmente deberían ficar pegadas deses asentamentos xigantescos. U-los? En ningures.
Se repartimos unha cantidade así de presos, por unha multitude de pequenos campos, localizados en zonas de difícil acceso e pouco habitadas, o abastecemento converteríase nun problema irresolúbel. Ademais, os gastos de trasporte en condicións de ausencia de camiños, serían inimaxinábeis. No caso de situarse á beira das estradas, a carón de núcleos importantes de poboación, todo o país sabería desa enorme cantidade de presos.
De estar nas aforas das grandes cidades, tería que haber un grande número de construcións singulares, que sería imposíbel de pasaran inadvertidas, ou que fosen confundidas con outro tipo de edificación.
A famosa canle de Belomor foi construída por 150 mil presos. O complexo hidroeléctrico de Kirov por 90 mil. Todo o país sabía que nesas obras estaban traballando presos. E esas cifras son insignificantes en comparación coas supostas decenas de millóns. Esta enorme cantidade de "presos-escravos" terían que deixar ao seu paso construcións ciclópeas. Onde están e como se chaman? Poderíamos continuar a facer preguntas que nunca terán resposta.
Como abastecer de víveres a esa enorme multitude en zonas afastadas de difícil acceso? Incluso supoñendo que se alimentasen coas racións que había no Leningrado do bloqueo, iso representaría que farían falla 5 millóns de quilos de pan diarios (5.000 toneladas). E iso se esquecemos de que os gardas tamén comen, beben e precisan armas e uniformes.
Seguramente todos verían fotografías do famoso "Camiño da vida": un tras outro, nunha fileira sen fin, vemos camións de 1,5 ou 3 toneladas. Constituía practicamente o único medio de transporte de aqueles anos, á marxe dos camiños de ferro (considerar os cabalos como medio de transporte, tendo en conta o volume e peso da carga, non ten sentido).A poboación do Leningrado bloqueado era aproximadamente de 2 millóns de persoas. O camiño sobre o lago Ladozhsky era duns 60 Km. Mais o envío de mercadorías, incluso nunha distancia tan curta, converteuse nun serio problema. E non só polos bombardeos alemáns (non foron quen de para o subministro nin un só día). O problema estaba na pequena capacidade que ofrecía un camiño comarcal como era o "Camiño da Vida".
Como se imaxinan os defensores da hipótese das "represións en masa" o abastecemento de 10 ou 20 cidades do tamaño de Leningrado, situadas a centenares ou miles de quilómetros de distancia das estradas máis próximas?
Como se lles fixo chegar as ferramentas de traballo e que medio de transporte, de entre os que había naquel tempo, se utilizou? Podemos agardar sentados ás respostas. Non as haberá.
Onde se instalaba aos detidos? Estes raramente comparten espazo cos que cumpren condena. Para iso existen centros de illamento especial. Non se pode reter aos arrestados en edificios normais; precísanse condicións especiais, que obrigarían á construción en cada cidade, en grandes cantidades, centros de illamento, cárceres, con capacidade para decenas de miles de detidos. Deberon ser construcións de dimensións xigantescas, pois incluso na famosa Butyrka nunca houbo máis de 7.000 presos.
Incluso supoñendo que a poboación da URSS padecera unha repentina cegueira que lle impedise decatarse de que se estaban construíndo cárceres xigantescos, un cárcere é difícil de agochar ou de facer pasar por outro tipo de construción. Que foi deses cárceres após Stalin?
Despois do golpe de Pinochet, 30.000 detidos foron parar a un campo de fútbol. Por certo, iso foi algo que non pasou desapercibido para o mundo enteiro. Que representaría deter a millóns?
Á pregunta: E onde están as fosas comúns dos inocentes executados, que se supoñen millóns? Tampouco escoitará ningunha resposta convincente. Tras a propaganda antiestalinista da Perestroika, o lóxico sería que saíran á luz os emprazamentos secretos de soterramento masivo de millóns de vítimas, onde poder erguer obeliscos e memoriais. Pero non hai pegada disto. Lembremos os enterramentos en Baby Yar coñecidos en todo o mundo. Toda Ucraína soubo de contado que alí se producira un aniquilamento masivo de civís por parte dos fascistas.
Segundo distintas fontes, acabaron coa vida de entre 70 e 200 mil persoas. É evidente que se non se pode ocultar o fusilamento e enterramento dese número de persoas, moito menos con cifras 50 ou 100 veces maiores.
Considero que os datos aportados e as reflexións feitas son suficientes. Nunca ninguén foi quen de rebatelas. Incluso se algunha das situacións anteriormente descritas, puidese ser explicada dalgún xeito, non se podería explicar todo o conxunto. O cumprimento simultáneo xa non de todos, senón dunha parte das condicións expostas, é imposíbel por definición. Unhas cifras de tal envergadura, non foron elixidas polos falsificadores casualmente. Non só impresionan, provocando fortes emocións, senón que eliminan a posibilidade de crítica. As vítimas da manipulación non están en condicións de coidar que se pode mentir así. É algo que xa empregou a propaganda nazi. Os psicólogos saben perfectamente que para unha persoa media, todo o que pase de 100 mil entra na categoría de "moitísimo". Por iso se nos din que morreron cen millóns, é moi probábel que o creamos, posto que na vida cotiá non operamos con grandes números.
CNN, a xente quer saber a verdade.
Sem comentários:
Enviar um comentário